ការចម្រើនឡើង នៅក្នុងការឲ្យ
មានពេលមួយចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំ ដែលមានអាយុ២ឆ្នាំ បានស្រែកឡើង ដោយចិត្តរំភើបរីករាយថា “ចៅមានអំណោយមួយ សម្រាប់លោកតា!” គាត់ក៏បានដាក់ប្រអប់មួយនៅក្នុងដៃខ្ញុំ។ ភរិយារបស់ខ្ញុំក៏បានញញឹម ហើយនិយាយថា ចៅប្រុសយើងបានរើសអំណោយនោះសម្រាប់ខ្ញុំ ដោយខ្លួនឯង។
ខ្ញុំក៏បានបើកប្រអប់នោះ ឃើញរូបតុក្កតាសម្រាប់តាំងលម្អក្នុងផ្ទះ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល គឺរូបតុក្កតា ក្នុងរឿងគំនូរជីវចលដែលគាត់ចូលចិត្តមើល។ គាត់ក៏បានសួរខ្ញុំដោយចិត្តអន្ទះសារថា “តើចៅអាចមើលវាបានទេ?” បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានលេងជាមួយនឹងអំណោយដែលគាប់បាន “ឲ្យមកខ្ញុំ”នោះ ពេញមួយថ្ងៃ ហើយខ្ញុំក៏បានមើលគាត់លេង ដោយទឹកមុខញញឹម។
ខ្ញុំញញឹម ព្រោះខ្ញុំបាននឹកចំា អំពីអំណោយដែលខ្ញុំបានឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ កាលពីមុន ដែលមានដូចជាអាល់ប៊ុមបទចម្រៀងជាដើម ដែលខ្ញុំបានឲ្យបងប្រុសខ្ញុំ នៅថ្ងៃណូអែល កាលពីឆ្នំាមួយនោះ។ កាលនោះ ខ្ញុំនៅរៀននៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំចង់ស្តាប់បទចម្រៀងទាំងនោះណាស់(ហើយខ្ញុំក៏បានស្តាប់)។ ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងថា ជាច្រើនឆ្នំាក្រោយមក ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តកែប្រែ និងបង្រៀនខ្ញុំ ឲ្យចេះឲ្យអំណោយដល់អ្នកដទៃ ដោយចិត្តដែលកាន់តែជ្រះថ្លា។
ការឲ្យជាអ្វីដែលយើងត្រូវរៀនធ្វើ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស ឲ្យមានការចម្រើនឡើង នៅក្នុងការឲ្យ ដូចដែលពួកគេបានចម្រើនឡើងគ្រប់ជំពូក(២កូរិនថូស ៨:៧)។ អំពើសប្បុរសរបស់យើង មានពេញដោយព្រះគុណ ពេលដែលយើងដឹងថា អ្វីៗដែលយើងមាន គឺសុទ្ធតែមកពីព្រះ ហើយព្រះអង្គក៏បានបង្ហាញយើងហើយថា “ដែលឲ្យនោះមានពរជាងទទួល”(កិច្ចការ ២០:៣៥)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានយើង នូវអំណោយដោយការលះបង់ធំបំផុត គឺប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ ដែលនឹងសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីលោះយើងឲ្យរួចពីបាប…
រង្វង់នៃការប្រុងប្រយ័ត្ន
សត្វឈ្លូសអាហ្រ្វិកតែងតែបង្កើត “រង្វង់នៃការប្រុងប្រយ័ត្ន” តាមសភាវគតិរបស់ពួកវា ខណៈពេលដែលពួកវាកំពុងតែសម្រាក នៅក្នុងវាលស្មៅ។ ពួកវានៅជុំគ្នាជាក្រុមៗ ដោយសត្វនីមួយៗបែរក្បាលទៅរកទិសដៅខុសៗគ្នា។ ការនេះជួយពួកវាឲ្យអាចពិនិត្យមើលជុំវិញខ្លួនពួកវាបាន៣៦០ដឺក្រេ ហើយអាចបញ្ជូនសញ្ញាប្រកាស់អាសន្នដល់គ្នាវា ពេលដែលមានគ្រោះថ្នាក់ ឬឱកាសចូលមករកពួកវា។
ពួកវាបានរកមើលគ្រោះថ្នាក់ មិនមែនដើម្បីតែខ្លួនឯងនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ សមាជិកក្រុមនីមួយៗថែរក្សាគ្នាទៅវិញទៅមក។ នេះក៏ជាអ្វីដែលព្រះដ៏មានប្រាជ្ញាសព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវអនុវត្តផងដែរ។ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរបានលើកទឹកចិត្តយើងថា “ត្រូវឲ្យយើងពិចារណាមើលគ្នាទៅវិញទៅមកដែរ ដើម្បីនឹងបណ្តាលឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អផង ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយ”(ហេព្រើរ ១០:២៤-២៥)។
បទគម្ពីរហេព្រើរបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលសព្វព្រះទ័យឲ្យគ្រីស្ទបរិស័ទណាម្នាក់ នៅម្នាក់ឯងឡើយ។ កាលណាយើងរួបរួមគ្នា នោះយើងក៏កាន់តែមានភាពរឹងមាំផងដែរ។ យើងអាច “លើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក”(ខ.២៥) និងកម្សាន្តចិត្តអ្នកដែលមានទុក្ខព្រួយ ដោយការកម្សាន្តចិត្តដែលយើងបានទទួលពីព្រះ(២កូរិនថូស ១:៤) ហើយជួយអ្នកដទៃឲ្យមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ចំពោះអារក្សដែលជាខ្មាំងសត្រូវរបស់យើង ដែលតែងតែក្រវែល ទាំងគ្រហឹមដូចសត្វសិង្ហ ដោយស្វែងរកនរណាម្នាក់ ដែលវាអាចត្របាក់លេបបាន(១ពេត្រុស ៥:៨)។
គោលដៅនៃការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក គឺមិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យមានជីវិតរស់នៅប៉ុណ្ណោះឡើយ តែដើម្បីធ្វើឲ្យយើងមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះយេស៊ូវ ដោយធ្វើជាអ្នកបម្រើព្រះដែលមានក្តីស្រឡាញ់ និងមានប្រសិទ្ធិភាព ក្នុងលោកិយនេះ គឺជាអ្នកដែលមានក្តីសង្ឃឹមរួម ចំពោះការមកដល់នៃនគរព្រះ។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែត្រូវការការលើកទឹកចិត្ត ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងជួយយើង ឲ្យយកអសារគ្នាទៅវិញទៅមក ខណៈពេលដែលយើងរួមគ្នាចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ —JAMES BANKS
កន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត
មានពេលមួយ ខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូងផ្លូរិន កំពុងតែបក់បោកមកលើទីក្រុងវីលមីងតុន រដ្ឋឃែរ៉ូឡាយណាខាងជើង ដោយកម្លាំងដ៏វិនាសកម្ម។ ពេលនោះ កូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនចាកចេញពីផ្ទះរបស់នាង។ នាងបានរង់ចំារហូតដល់ពេលចុងក្រោយ ដោយសង្ឃឹមថា ខ្យល់ព្យុះនឹងផ្លាស់ប្តូរទិសដៅរបស់វា។ ប៉ុន្តែ មិនយូរប៉ុន្មាន នាងក៏បានប្រញ៉ាប់ប្រញ៉ាល់ប្រមូលក្រដាស់ រូបថត និងរបស់ទ្រព្យសំខាន់ៗ ដោយសម្រេចចិត្តថា អ្វីត្រូវទុក អ្វីត្រូវយកទៅ។ ក្រោយមក នាងក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា នាងមិននឹកស្មានថា នាងមានការពិបាកនៅក្នុងការចាកចេញសោះ ប៉ុន្តែ នៅពេលនោះ នាងមិនដឹងថា នឹងមានអ្វីខ្លះនៅសេសសល់ពេលដែលនាងត្រឡប់មកវិញ។
ខ្យល់ព្យុះនៃជីវិតបានចូលមករកយើង តាមទម្រង់ខុសៗគ្នាជាច្រើន ដូចជា ខ្យល់ព្យុះកំបុតត្បូង ខ្យល់កូចយក្សថូនេដូ រញ្ជួយដី ទឹកជំនន់ និងបញ្ហាដែលមិននឹកស្មានដល់ ក្នុងទំនាក់ទំនងជាមួយប្តីប្រពន្ធ ឬជាមួយកូន បញ្ហាសុខភាព ឬហិរញ្ញវត្ថុដែលកើតឡើងភ្លាមៗ។ របស់ជាច្រើនដែលយើងឲ្យតម្លៃ អាចត្រូវខ្យល់ព្យុះទាំងនោះបក់នាំយកទៅបាត់ ក្នុងពេលតែមួយពព្រិចភ្នែក។
ព្រះគម្ពីរបានចង្អុលបង្ហាញយើង ឲ្យងាកទៅរកកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុត ពេលដែលយើងជួបខ្យល់ព្យុះនៃជីវិត។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយដែលនៅជាប់ជាមួយក្នុងគ្រាអាសន្ន។ ហេតុនោះ យើងខ្ញុំនឹងមិនខ្លាចឡើយ ទោះបើផែនដីប្រែប្រួលទៅ ហើយភ្នំទាំងប៉ុន្មានត្រូវរើធ្លាក់ចុះ នៅកណ្តាលសមុទ្រក៏ដោយ”(ទំនុកដំកើង ៤៦:១-២)។
អ្នកនិពន្ធនៃទំនុកដំកើងនេះ ជាកូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់បុរសម្នាក់ដែលធ្លាប់បម្រើព្រះ តែក្រោយមកក៏បានបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ហើយក៏ជួបសេចក្តីហិនវិនាស នៅក្នុងគ្រោះរញ្ជួយដី(មើលជនគណនា ២៦:៩-១១)។…
សក្តិសមនឹងឲ្យយើងរង់ចំា
នៅក្រៅស្ថានីយ៍រថភ្លើងស៊ីប៊ូយ៉ា នៅទីក្រុងតូក្យូ មានរូបចម្លាក់មួយ ដែលគេបានដាក់នៅទីនោះ ដើម្បីរឭកសត្វឆ្កែពូជអាគីតាមួយក្បាល ដែលមានឈ្មោះថា ហាឈិកូ(Hachiko)។ គេបាននឹកចាំអំពីហាឈិកូ ដោយសារវាមានភាពស្មោះត្រង់ជាពិសេស ចំពោះម្ចាស់របស់វា ជាសាស្ត្រាចារ្យសកលវិទ្យាល័យ ដែលបានធ្វើដំណើរពីស្ថានីយ៍រថភ្លើងនោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ សត្វឆ្កែមួយក្បាលនេះ បានដើរជាមួយគាត់ទៅទីនោះ នៅពេលព្រឹក ហើយក៏បានវិលត្រឡប់មកទទួលគាត់វិញ នៅរៀងរាល់ពេលរសៀល ចំពេលដែលរថភ្លើងរបស់គាត់មកដល់។
ថ្ងៃមួយ លោកសាស្រ្តាចារ្យមិនបានវិលត្រឡប់មកស្ថានីយ៍រថភ្លើងនោះដូចសព្វមួយដងទេ ព្រោះគួរឲ្យសោកសៅណាស់ ដែលគាត់បានបាត់បង់ជីវិត ក្នុងម៉ោងធ្វើការ។ ប៉ុន្តែ សត្វឆ្កែហាឈិកុនៅតែមកទទួលគាត់ នៅពេលរសៀល ម៉ោងដដែល នៅស្ថានីយ៍រថភ្លើងនោះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អស់រយៈពេល៩ឆ្នាំ គឺអស់មួយជីវិតរបស់វា។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ សត្វឆ្កែមួយក្បាលនេះ បានរង់ចាំការវិលត្រឡប់របស់ម្ចាស់វា ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ជានិច្ច ទោះជាមានអាកាសធាតុអាក្រក់យ៉ាងណាក៏ដោយ។
សាវ័កប៉ុលបានសរសើរពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនិច សម្រាប់ភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគេ ដោយលើកឡើងអំពី “ការដែលពួកគេបានធ្វើ ដោយសេចក្តីជំនឿ” និង “ការនឿយហត់ ដែលធ្វើដោយសេចក្តីស្រឡាញ់” ព្រមទាំង “ការស៊ូទ្រាំ ដោយសេចក្តីសង្ឃឹមយ៉ាងមាំមួន ដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”(១ថែស្សាឡូនិច ១:៣)។ ទោះពួកគេបានជួបការប្រឆាំងដ៏សាហាវក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែបោះបង់ចោលផ្លូវចាស់របស់ពួកគេ “ដើម្បីគោរពប្រតិបត្តិដល់ព្រះ ដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅនោះវិញ ហើយឲ្យបានចាំព្រះរាជបុត្រាព្រះ ទ្រង់យាងមកពីស្ថានសួគ៌”(ខ.៩-១០)។
អ្នកជឿជំនាន់ដើមទាំងនេះ មានសេចក្តីសង្ឃឹម ចំពោះព្រះអង្គសង្រ្គោះ និងចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដែលបានបណ្តាលចិត្តពួកគេ…
តើអ្នកត្រូវការការលូតលាស់ទេ?
កាលខ្ញុំនៅក្មេង មានពេលមួយ ខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា ខ្ញុំនឹងបានទៅរៀននៅក្រៅប្រទេស។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាយុវជនម្នាក់ ក្នុងវ័យ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់ ដែលបានឮគេប្រាប់ថា ខ្ញុំនឹងបានទៅរៀននៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់។ ប៉ុន្តែ នៅសល់ពេលតែ៣ខែទៀតប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំនឹងធ្វើដំណើរទៅហើយ ដែលពីមុនមក ខ្ញុំមិនដែលធ្លាប់បានទៅរៀននៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់សោះ។
នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំបានខិតខំរៀនសូត្រភាសាអាឡឺម៉ង់យ៉ាងវក់វី អស់ជាច្រើនម៉ោង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយថែមទាំងបានសរសេរពាក្យនៅលើដៃខ្លួនឯង ដើម្បីទន្ទេញឲ្យចាំមាត់ផងដែរ។
ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានចូលរៀនក្នុងថ្នាក់រៀនមួយ នៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ដោយការបាក់ទឹកចិត្ត ព្រោះខ្ញុំចេះភាសាអាឡឺម៉ង់តិចពេក។ នៅថ្ងៃនោះ គ្រូបង្រៀនម្នាក់បានឲ្យយោបលប្រកបដោយប្រាជ្ញា។ គាត់ថា “ការរៀនភាសា គឺដូចជាការឡើងភ្នំខ្សាច់។ អ្នកខំប្រឹងឡើងទៅលើ តែជួនកាល អ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកនៅកន្លែងដដែល។ ប៉ុន្តែ ចូរបន្តព្យាយាមឡើងទៅលើទៀត អ្នកនឹងទៅដល់កំពូលភ្នំខ្សាច់មិនខាន”។
ពេលខ្លះ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំពិចារណាអំពីអត្ថន័យនៃការលូតលាស់របស់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា គាត់បានស្គាល់អាថ៌កំបាំងនៃការស្កប់ចិត្ត ក្នុងស្ថានភាពទាំងអស់។ សូម្បីតែអ្នកដែលមានជំនឿរឹងមាំដូចសាវ័កប៉ុល ក៏សន្តិភាពក្នុងចិត្ត មិនកើតមានភ្លាមៗដែរ។ គាត់ក៏ត្រូវការការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីឲ្យមានសន្តិភាព និងការស្កប់ចិត្ត ដោយពឹងអាងជំនួយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំអាចធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទចម្រើនកម្លាំងដល់ខ្ញុំ”(ភីលីព ៤:១២-១៣)។
ជីវិតរបស់មនុស្សមានបញ្ហាប្រឈមជាច្រើន។ ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងងាកមករកព្រះ ដែល “បានឈ្នះលោកិយ”(យ៉ូហាន ១៦:៣៣) យើងនឹងមិនគ្រាន់តែបានដឹងថា…
ព្រះអង្គមិនដែលប្រែប្រួល
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ឃែរី(Cari) បានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងសាន់តា បាបារ៉ា រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ដើម្បីចូលរួមកម្មវិធីជួបជុំមិត្តរួមជំនាន់ នៅមហាវិទ្យាល័យ។ ទីក្រុងនោះជាកន្លែងដែលយើងបានជួបគ្នា និងធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍ កាលពី៣៥ឆ្នាំមុន។ យើងមានគម្រោងទៅលេងកន្លែងមួយចំនួន ដែលយើងធ្លាប់បានចំណាយពេលដ៏ល្អបំផុតជាមួយគ្នា កាលវ័យយុវជន។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងទៅដល់ទីតាំងរបស់ភោជ្ជនីយដ្ឋានមីស៊ីកូដែលយើងចូលចិត្តជាងគេ យើងបែរជាឃើញហាងផ្គត់ផ្គង់គ្រឿងសំណង់នៅទីនោះទៅវិញ។ តែយើងបានឃើញផ្លាកដែកមួយ ដែលគេបានព្យួរនៅលើជញ្ជាំង ជាការរំឭកដល់ភោជ្ជនីយដ្ឋាននេះ ដែលបានបម្រើសហគមន៍នៅទីនោះអស់រយៈពេល៤ទសវត្សរ៍មកហើយ។
ខ្ញុំក៏បានមើលទៅផ្លូវដើរ ដ៏សោះកក្រោះ ដែលពីមុនបានលម្អរដោយតុកៅអី និងឆ័ត្រពណ៌ចម្រុះ ដ៏ស្រស់ស្អាត។ នៅទីនោះ ពិតជាមានការប្រែប្រួលច្រើនណាស់។ ប៉ុន្តែ ទោះជាអ្វីៗមានការប្រែប្រួលយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌបានពោលយ៉ាងសោកសៅថា “ចំណែកឯមនុស្ស ថ្ងៃអាយុរបស់គេធៀបដូចជាស្មៅ គេរីកឡើងដូចជាផ្កានៅទីវាល។ ដ្បិតកាលណាខ្យល់បក់មកត្រូវ នោះក៏សូន្យបាត់ទៅ ហើយកន្លែងនោះមិនស្គាល់វាទៀត។តែសេចក្តីសប្បុរសនៃព្រះយេហូវ៉ាស្ថិតស្ថេរនៅ តាំងពីអស់កល្បដរាបដល់អស់កល្បជានិច្ច ចំពោះអស់អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ទ្រង់ សេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់ ក៏នៅរហូតដល់កូនចៅគេតទៅ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១៥-១៧)។ នៅចុងបញ្ចប់នៃទំនុកមួយនេះ ស្តេចដាវីឌក៏បានបន្លឺសម្លេងថា “ព្រលឹងអញអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ”(ខ.២២)។
លោកហេរ៉ាគ្លីទើស(Heraclitus) ដែលជាទស្សនវិទូបុរាណ បានមានប្រសាសន៍ថា “មនុស្សមិនដែលចុះទៅក្នុងទឹកទន្លេដដែល ជាលើកទីពីរឡើយ”។ បានសេចក្តីថា អ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួនយើង មានការផ្លាស់ប្តូរជានិច្ច ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែដដែល…
រឿងមិននឹកស្មានដល់
មានពេលមួយកូនស្រីខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា ពេលគាត់មានវ័យកាន់តែចាស់ ខ្ញុំហាក់ដូចជាកាន់តែមានប្រាជ្ញា។ ហើយគាត់ប្រាប់ខ្ញុំទៀតថា ជួនកាល ពេលគាត់និយាយទៅកាន់កូនប្រុសគាត់ គាត់ថែមទាំងឮសម្លេងខ្ញុំ ចេញពីមាត់របស់គាត់ទៀតផង។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់មានន័យថា គាត់បានប្រៀនប្រដៅកូនរបស់គាត់ ដោយប្រើពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំធ្លាប់និយាយទៅកាន់គាត់ កាលគាត់នៅក្មេង។ គាត់បាននិយាយត្រង់ៗ តែការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំអស់សំណើច។ ខ្ញុំក៏មានមានអារម្មណ៍ដូចគាត់ផងដែរ ពេលដែលខ្ញុំគិតដល់ ឪពុកម្តាយខ្ញុំ ហើយជាញឹកញាប់ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ខ្ញុំបានប្រើពាក្យសម្តីរបស់ពួកគាត់ កាលខ្ញុំចិញ្ចឹមបីបាច់កូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំក្លាយជាឪពុកគេ ទស្សនៈដែលខ្ញុំមានចំពោះឪពុកម្តាយខ្ញុំ ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរ។ កាលពីមុន ខ្ញុំគិតថា ការប្រៀនប្រដៅរបស់គាត់ គឺជារឿងល្ងង់ខ្លៅ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងថា ការប្រៀនប្រដៅនោះមានពេញដោយប្រាជ្ញា លើសពីការគិតរបស់ខ្ញុំទៅទៀត។
ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងថា “សេចក្តីល្ងង់ល្ងើរបស់ព្រះ នោះមានប្រាជ្ញាលើសជាងមនុស្ស”(១កូរិនថូស ១:២៥)។ “ដ្បិតដោយព្រោះព្រះទ្រង់បានសំរេចតាមប្រាជ្ញានៃទ្រង់ថា មនុស្សលោកនឹងរកស្គាល់ព្រះដោយអាងប្រាជ្ញាខ្លួនមិនបានទេ បានជាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងជួយសង្គ្រោះអស់លោកអ្នកដែលជឿ ដោយសារសេចក្តីល្ងីល្ងើវិញ គឺជាការប្រកាសដំណឹងល្អ”(ខ.២១)។
ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនូវរឿងដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន។ ជាក់ស្តែង ព្រះរាជបុត្រានៃព្រះមិនបានយាងមកធ្វើជាស្តេចដ៏មានជ័យជម្នះ ដូចការរំពឹងគិតរបស់មនុស្សទេ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានយាងមក ក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើដែលរងទុក្ខ ហើយបានសុគត នៅលើឈើឆ្កាង ដោយការបន្ទាបខ្លួន មុនពេលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដោយសិរីល្អដែលខ្ពស់បំផុត។
តាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការបន្ទាបខ្លួន គឺមានតម្លៃជាងអំណួត ហើយយើងអាចទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដោយសារសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីសប្បុរសដែលយើងមិនសមនឹងទទួល។…
តើអ្នកមានចិត្តសប្បុរសកំរិតណា?
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ ចេហ្វ(Geoff) បានចូលរួម នៅក្នុងការសាកល្បងរស់នៅតាមជនអនាថា។ គាត់បានចំណាយពេលពីរយប់បីថ្ងៃ នៅក្នុងការរស់នៅ តាមចិញ្ចើមថ្នល់ ក្នុងទីក្រុងគាត់ ដោយគេងក្រៅផ្ទះ ក្នុងអាកាសធាតុដែលត្រជាក់ក្រោមសូនអង្សារ។ គាត់មិនបានយកអាហារ លុយ ឬតង់ដាក់តាមខ្លួនឡើយ គឺគាត់បានបំពេញតម្រូវការរបស់គាត់ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើអំពើសប្បុរសធម៌របស់អ្នកដែលគាត់មិនដែលស្គាល់។ នៅថ្ងៃមួយនោះ គាត់មានតែនំប៉័ងសាំងវិចមួយដុំប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់បរិភោគ បន្ទាប់ពីបុរសម្នាក់បានឮគាត់សុំនំប៉័ងគេ នៅភោជ្ជនីយដ្ឋានអាហាររហ័ស។
ក្រោយមក ចេហ្វក៏បានប្រាប់ខ្ញុំថា ការរស់នៅដូចជនអនាថា វាជារឿងដែលគាត់ពិបាកធ្វើបំផុត ក្នុងជីវិតគាត់ តែវាបានកែបែ្រទស្សនៈដែលគាត់មានចំពោះអ្នកដទៃ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានសាកល្បងរស់នៅតាមជនអនាថាហើយ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ គាត់ក៏បានទៅរកជនអនាថាមួយចំនួន ដែលមានចិត្តសប្បុរសចំពោះគាត់ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់រស់នៅតាមចិញ្ចើមថ្មល់។ គាត់ក៏បានធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដែលគាត់អាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយពួកគេ តាមរបៀបដ៏សាមញ្ញ។ ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានដឹងថា តាមពិត គាត់មិនមែនជាជនអនាថាទេ ហើយពួកគេក៏មានការដឹងគុណ ដែលគាត់មានការយកចិត្តទុកដាក់ ចំពោះជីវិតជនអនាថា ដោយព្យាយាមស្វែងយល់អំពីជីវិត តាមរយៈការរស់នៅដូចពួកគេ។
បទពិសោធន៍ដែលកូនប្រុសខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ នៅពេលនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលបានមានបន្ទូលថា “យើងនៅអាក្រាត ហើយអ្នករាល់គ្នាបានស្លៀកពាក់ឲ្យយើង យើងបានឈឺ ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកសួរយើង ក៏ជាប់គុក ហើយអ្នករាល់គ្នាបានមកឯយើង … ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់អ្នកតូចបំផុតក្នុងពួកបងប្អូនយើងនេះ…
ជៀសវាងអន្ទាក់
ដើមវេនូស ជាប្រភេទរុក្ខជាតិចាប់សត្វរុយ ដែលគេបានរកឃើញលើកដំបូង នៅក្នុងតំបន់តូចមួយ នៅតំបន់ព្រៃលិចទឹកដែលមានខ្សាច់ច្រើន ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ក្នុងរដ្ឋខារ៉ូលីណាខាងជើង។ រុក្ខជាតិនេះគឺពិតជាគួរឲ្យចង់ទស្សនាណាស់ ព្រោះវាជាប្រភេទរុក្ខជាតិដែលចាប់សត្វស៊ីជាចំណី។
ដើមចាប់សត្វរុយនេះបានបញ្ចេញទឹកដមដែលមានក្លិនក្រអូប ទៅក្នុងអន្ទាក់របស់វាដែលមានពណ៌ចម្រុះ ដូចផ្កាដែលបានរីក។ ពេលដែលសត្វល្អិតវាចូលទៅខាងក្នុង ប៉ះចំគន្លឹះនៅគែមខាងក្រៅ អន្ទាក់នោះក៏បានបិទជិត ក្នុងពេលតែមួយប៉ព្រិចភ្នែក ហើយក៏បានចាប់សត្វល្អិតនោះជាប់។ អន្ទាក់នោះក៏បានបិទចូលទៅក្នុងបន្ថែមទៀត ហើយក៏បានបញ្ចេញអង់ហ្សែនដើម្បីរំលាយ និងស៊ីសត្វល្អិតនោះជាចំណី បានមួយរយៈពេល ដោយផ្តល់ឲ្យនូវជីវជាតិ ដែលដីខ្សាច់មិនអាចផ្តល់ឲ្យបាន។
ព្រះបន្ទូលព្រះបានប្រាប់យើង អំពីអន្ទាក់មួយទៀត ដែលអាចចាប់យើងជាប់ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ គឺដូចដែលសាវ័កប៉ុលបានដាស់តឿនលោកធីម៉ូថេ ដែលជាសិស្សរបស់គាត់ថា “ឯពួកអ្នកដែលចង់ធ្វើជាអ្នកស្តុកស្តម្ភ នោះនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងសេចក្តីល្បួង និងអន្ទាក់ ហើយក្នុងបំណងជាច្រើន ដែលផ្តេសផ្តាស ហើយធ្វើទុក្ខដល់ខ្លួន ក៏ពន្លិចមនុស្សទៅក្នុងសេចក្តីហិនវិនាស និងសេចក្តីអន្តរធានវិញ ដ្បិតការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង ដែលអ្នកខ្លះបានឈោងតាម ហើយត្រូវលួងលោមឲ្យឃ្លាតចេញពីសេចក្តីជំនឿ ទាំងចាក់ទំលុះខ្លួនគេ ដោយសេចក្តីព្រួយលំបាកជាច្រើន”(១ធីម៉ូថេ ៦:៩-១០)។
មនុស្សចូលចិត្តគិតថា ខ្លួនអាចរកបានសុភមង្គល ពីលុយ និងសម្ភារៈ ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកគេយករបស់ទាំងនោះជាទីមួយ ក្នុងជីវិតខ្លួនហើយ គឺមានន័យថា ពួកគេកំពុងតែដើរក្នុងផ្លូវដ៏គ្រោះថ្នាក់។ តែយើងអាចជៀសវាងអន្ទាក់នេះបាន ដោយរស់នៅ ក្នុងចិត្តដែលអរព្រះគុណ និងបន្ទាបខ្លួន ដោយផ្តោតទៅលើសេចក្តីល្អ ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដ្បិត…
ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់
មានពេលមួយចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំដែលមានអាយុ៣ឆ្នាំ មានបញ្ហាទាំងព្រលឹម។ គាត់មិនអាចរកឃើញអាវដែលគាត់ចូលចិត្តពាក់ជាងគេ។ ស្បែកជើងដែលគាត់ចង់ពាក់ មានកម្តៅក្តៅពេក។ គាត់ក៏បានងិកងក់ដាក់ជីដូនរបស់គាត់ រួចអង្គុយយំតែម្នាក់ឯង។
ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា “តើចៅមិនសប្បាយចិត្តរឿងអី្វ? យើងក៏បានជជែកគ្នាមួយសន្ទុះ ហើយបន្ទាប់ពីគាត់បានសម្រួលអារម្មណ៍ហើយ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ដោយសុភាពថា តើគាត់មានអាកប្បកិរិយ៉ាល្អ ចំពោះជីដូនគាត់ទេ? គាត់ក៏បានមើលទៅស្បែកជើងគាត់ ហើយឆ្លើយថា គាត់បានធ្វើខុសហើយ គាត់សូមទោស។
ខ្ញុំក៏មានចិត្តអាណឹតគាត់។ គាត់មិនបានបដិសេធថា គាត់មិនបានធ្វើខុសនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសារភាព ដោយចិត្តស្មោះត្រង់។ ការនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ពេលដែលយើងបានធ្វើអំពើបាប យើងចាំបាច់ត្រូវទូលសូមព្រះយេស៊ូវអត់ទោសបាបឲ្យយើង ហើយសូមទ្រង់ជួយយើងឲ្យធ្វើឲ្យបានល្អឡើង។
ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក១ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់រាស្រ្តទ្រង់ អំពីការអាក្រក់ដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត។ ការស៊ីសំណូក និងភាពអយុត្តិធម៌បានកើតឡើង នៅក្នុងតុលាការ ហើយគេបានកេងប្រវ័ញ្ចក្មេងកំព្រា និងស្រ្តីម៉េម៉ាយ។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់បានឆ្លើយតបចំពោះពួកគេ ដោយសេចក្តីមេត្តាកុរណា ដោយឲ្យពួកគេសារភាពអំពើបាបដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយងាកបែរចេញពីការអាក្រក់ទាំងនោះ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា មកចុះ យើងនឹងពិភាក្សាជាមួយគ្នា ទោះបើអំពើបាបរបស់ឯងដូចជាពណ៌ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសដូចហិមៈ ទោះបើក្រហមឆ្អៅក៏ដោយ គង់តែនឹងបានដូចជារោមចៀមវិញ”(អេសាយ ១:១៨)។
ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងមានការបើកចំហរចំពោះទ្រង់ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានៃអំពើបាបរបស់យើង។ កាលណាយើងប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ទ្រង់នឹងប្រទានការអត់ទោសបាបដល់យើងរាល់គ្នា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “បើយើងលន់តួបាបវិញ នោះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យស្មោះត្រង់…